دل نوشته

دل عضو پیچیده ای ه .با اینکه خیلی ها ، خیلی دنبالش گشتن - گوش تا گوش قفسه سینه- ولی پیدا نشد که نشد. اگه پیدا می شد عجیب بود ؛ اگه خودش رو نشون می داد تهش می شد قلب دیگه ترکیبی سوراخ سوراخ از ماهیچه و خون و ... . اون وقت هر موقع می گرفت به جای اینکه نازش رو بکشن با سیم و لوله و بالن می افتادن به جونش که بازش کنن .

نمی دونم شما چی جوری حسش کردین ولی مال من معمولاً با گرفتن ابراز وجود می کنه - با دستاش خودشو بغل می کنه می شینه گوشه قلبم ،تنها-

راستی ؛ اصلاً حسش کردین؟

مال من اول می پره تو مخم بعد مثل ارور های رگباری ویندوز xp اظهار وجود می کنه ، تازه گاهی اوقات کارش به صفحه آبی مرگ می کشه ، انگار انگشت کنی تو چشای یکی .

خلاصه اگه دلش خنک نشه میاد می شینه رو سینه ام اسب می تازونه ، اسب می تازونه  بی پدر انگار نه انگار ما آدمیم ، تازه وقتی سوارکاری بهش مزه می کنه و سرعتش می ره بالا دست می ذاره رو گلو که نیافته ، اصلاً هم حواسش نیست که این نفس ها تنها راه خنک شدن دلمونه این بغض لامصب هم از اثرات تفریحات (نا)سالم این بچه سر به هوائه وقتی هم راه گلو بسته شد سینه شروع می کنه به سوختن 

احتمالاً یه همچین موقع ای یه که قیصر می گه : گریه دل را آبیاری می کند

دل مهم ترین عضو و اندام و دستگاه هر آدمه ، تنها چیزیه که تو این دنیای ماشینی و دنیای ماشین ها حس انسان و آدم بودن بهم می ده همین گرگرفتگی گاه و بیگاه دل .

حالا یه عده ماشین بیایند و  بگویند اینا همه بر هم کنش عصب و هرمون و ... است .

خلاصه اینکه هوای دل هم رو داشته باشیم نذاریم دلامون بگیره ، بشکنه یا حتی بمیره ؛ اونوقت دیگه ...